Rys historyczny

Pierwsze uruchomienie komunikacji miejskiej miało miejsce latem 1926 r., kiedy na zlecenie ratusza uruchomiono połączenie z centrum miasta (placu Kanonicznego), mostem drewnianym na Wiśle, do stacji kolejowej w Radziwiu, do której w 1925 r. uruchomiono linię kolejową z Kutna.

W czasie II wojny światowej Niemcy wznowili funkcjonowanie komunikacji miejskiej uruchamiając przewozy na jednej linii autobusowej.

W 1950 roku wznowiono funkcjonowanie komunikacji miejskiej, w wyniku porozumienia płockiego ratusza z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem Komunikacji Samochodowej w Warszawie, oddział w Płocku. Uruchomiono dwie linie, jedną łączącą śródmieście z dworcem kolejowym oraz drugą do stacji kolejowej w Radziwiu. W styczniu 1959 r. zapadła decyzja o budowie w Płocku kombinatu rafineryjno-petrochemicznego. Do niewielkiego, spokojnego miasta zaczęły zjeżdżać tysiące ludzi, których potrzeba było gdzieś ulokować i dowieźć na oddaloną o 7 km od miasta budowę.

1 stycznia 1960 roku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej podjęło uchwałę o powołaniu w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej nowej jednostki (jako jeden z zakładów w MPGK), pod nazwą – Miejska Komunikacja Autobusowa (MKA). Podstawą do uruchomienia stało się osiem otrzymanych z Ministerstwa autobusów marki SAN H-01B oraz nieduża kadra nowego zakładu. 1 lutego na ulicach Płocka pojawiły się nowe autobusy oznaczone herbem miasta. Kursowały na czterech trasach, dwóch miejskich (nr 1 i 2) i dwóch podmiejskich (nr 3 i 4). Łączna długość linii autobusowych w Płocku na koniec 1960 roku wynosiła 140 km. Po trzech miesiącach (8 kwietnia 1960 r.) zakład otrzymał 5 kolejnych autobusów, co pozwoliło na uruchomienie kolejnych czterech linii, dwóch podmiejskich nr 5 i 6 oraz dwóch sezonowych, tzw. turystycznych do Łącka (nr 7) i Soczewki (nr 8). Jeszcze tego samego roku uruchomiono linię nr 9, którą dwoma autobusami dowożono budowniczych kombinatu petrochemicznego. W pierwszym roku funkcjonowania komunikacji miejskiej, trzynastoma autobusami przewieziono ponad 1,5 mln pasażerów, realizując ponad 600 tys. km.

Po pierwszym roku zatrudnionych do obsługi komunikacji było 76 osób, z czego: 16 kierowców, 16 konduktorów, 4 monterów warsztatowych i 3 kontrolerów ruchu. Pierwsza zajezdnia mieściła się przy ul. Dobrzyńskiej 7. Warunki w tym miejscu były tak prymitywne, że w lipcu przeniesiono zajezdnię na ul. Bieruta 1a (dziś ul. Misjonarska). Plac był znacznie większy, ale częściowo nie utwardzony, co sprawiało duże problemu w jesienne i zimowe pluchy.

W 1961 r. M.K.A. otrzymała 15 kolejnych autobusów, co pozwoliło na zwiększenie częstotliwość linii głównych oraz linii nr 9. Z czasem na terenie zajezdni wybudowano stację tankowania, myjnię oraz utwardzono i oświetlono część placu postojowego. Stację obsługi wyposażono w szereg maszyn do naprawy autobusów oraz powiększono kanały przeglądowe. W 1963 r. uruchomiono przewozy zamknięte na linii pracowniczej „P”.

Komunikacja w tamtym okresie nie miała wielkiej konkurencji w liczącym 40 tys. ludzi mieście – w postaci 16 taksówek i 221 samochodów osobowych. W 1962 r. MKA zakupiła 5 samochodów marki Warszawa M-20 (numery boczne 1-5), służących jako taksówki miejskie, które sprzedano dwa lata później z powodu ich nierentowności. W połowie lat sześćdziesiątych, na terenie zajezdni przy ulicy Bieruta robiło się coraz ciaśniej, aż w końcu autobusy zaczęto parkować na ulicach wokół zajezdni. Od 1 października 1966 r. Uchwałą nr 72/361/66 z 16 września 1966 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej wydzieliło z M.P.G.K. samodzielne przedsiębiorstwo, któremu nadano nazwę Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Płocku (M.P.K.) z siedzibą przy ul. Kolegialnej 19.

W połowie 1961 r. na ulicach pojawiły się pierwsze zadaszone przystanki, będące swoistym luksusem dla czekających na autobus. W 1968 r. zakupiono nowe autobusy marki San H100. Rok później liczba taboru przekroczyła magiczną liczbę stu (109 pojazdów na koniec roku), którymi przewieziono ponad 15 mln pasażerów. W 1968 r. obsługiwanych było 14 linii regularnych, 2 sezonowe oraz 40 czynnych linii pracowniczych „P”. Proporcje w sprzedaży biletów miesięcznych i jednorazowych wynosiły 51% do 49%. W tym czasie 2/3 taboru było zatrudnione wyłącznie do transportu pracowników zatrudnionych w M.Z.R.iP. i części mniejszych zakładów (linie „P”). Autobusy te wykonywały podobną liczbę kilometrów, jak wszystkie pozostałe linie regularne. Linie te były dofinansowywane przez zakłady pracy.

Po 10 latach funkcjonowania – w grudniu 1969 r. – oddano do użytku nową zajezdnię autobusową przy ul. Przemysłowej 17, do której przeniesiono całe przedsiębiorstwo. Zapotrzebowanie na miejską komunikację rosło w tym czasie z miesiąca na miesiąc. Kombinat domagał się zwiększenia częstotliwości kursowania „petek”, które obsługiwało nadal 60% taboru.

W 1972 r. na ulice wyjechał pierwszy w historii przegubowy autobus Jelcz AP-02, a liczba linii miejskich urosła do 20. Od 1973 r. działalność transportowa przestała być dochodową, a zakład otrzymał dotację. Rok później zaczęto montować pierwsze kasowniki, co zmniejszyło zapotrzebowanie na konduktorów sprzedających bilety w autobusach. W tym okresie zwiększała się też liczba kursujących autobusów ze 106 w 1970 r. do 144 w 1975 r. Problemem byli kierowcy, których deficyt był coraz bardziej odczuwalny. Z tego powodu na te stanowiska przyjmowano nawet traktorzystów. Liczne problemy taborowe odbijające się głównie na ilości miejsca w autobusach i skargi mieszkańców z powodu spóźnień do pracy. Od 1 listopada 1977 r. likwidacji poddano linie pracownicze „P”, a autobusy (ponad 30 szt.) włączono do obsługi do innych linii, zwiększając ich dostępność dla wszystkich pasażerów. Rozwiązaniem ówczesnych problemu miały być też nowo zakupione autobusy Autosan H9-35, które miały zastąpić wycofywane z ruchu przegubowce. Wielu problemów nie udawało się jednak rozwiązać, a narastające skargi na komunikację oraz niezadowolenie pracowników, stały się głównym powodem strajku w 1980 r. W taki sam sposób rozwiązywano problemy w 1989 r., kiedy zdecydowano o zmianie organizacyjnej przedsiębiorstwa M.P.K., powołując nowe pod nazwą Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej w Płocku, a w którym nie zapewniono miejsca pracy wszystkim pracującym w dotychczasowym przedsiębiorstwie.

Lata osiemdziesiąte przyniosły całkowitą wymianę taboru na nowe Jelcze PR110 i Ikarusy 280. Uchwałą rady miasta z 23 września 1991 r. na podstawie ustawy o samorządzie terytorialnym, Rada Miasta dokonała przekształcenia państwowego przedsiębiorstwa w zakład budżetowy o nazwie Zakład Komunikacji Miejskiej w Płocku.

W 1994 r. w taborze komunikacji pojawiły się dwa pierwsze autobusy marki Jelcz 120MM/1 przystosowane do przewozu osób niepełnosprawnych, jednocześnie pierwsze z nowoczesnymi silnikami spełniającymi normę czystości EURO-1. W grudniu kolejnego roku na ulice wyjechały dwa pierwsze autobusy niskopodłogowe, zwiastujące nadejście nowej generacji autobusów miejskich.

W kwietniu 1998 r. przekształcono dotychczasowy zakład w spółkę o nazwie Komunikacja Miejska Płock Spółka z o.o.